همان دلخوشیِ همیشگی

این روزها رگباری فیلم و سریال می‌بینم، فقط کافی‌ست کمی وقتِ آزاد پیدا کنم سریع می‌روم یک اپیزود از سریال‌هایی که جلوی دست گذاشته‌ام را می‌بینم یا یکی از فیلم‌هایی که اسم‌های‌شان را نوشته‌ام و به دیوار روبه‌روی میز کارم زده‌ام را شروع می‌کنم... اما این‌ها راه رهایی نیستند، راه فرار از هزار و یک فکری که از سرم بیرون نمی‌روند... راه نجات از غصه‌ی "مرگ" دیگری هم نیستند. فقط می‌بینم که دو ساعت، یک ساعت یا حتی چهل دقیقه فکر نکنم به چه بر سرمان آمده... چه بر سرمان خواهد آمد...! این‌ها درمان نیستند اما سال‌هاست که تسکین می‌دهند... شفا نمی‌دهند اما کورسوی امید هستند. در حد یک دلخوشی کوچک... 

نوشته شده توسط فرناز خزاعی در پنجشنبه هفتم بهمن ۱۳۹۵ |